niedziela, 29 listopada 2009

Tata obraca panią

Maksio (przy okazji informuję, że Maks już od paru tygodni wymawia wyraźnie MaKSio - wcześniej Masio) ma nieco dziecinne spojrzenie na świat. Nie dziwi to, bo ma przecież tylko 2 lata z okładem. To wystarcza, żeby przewidzieć z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem, kto będzie tańczył z gwizdami w finałowym odcinku, ale już żeby dać się przekonać, że sen to zdrowie - zwłaszcza w weekendowe poranki - to zbyt wiele.

Jest coś, co jednak już teraz wskazuje na to, że Maks ma poczucie humoru, o które trudno podejrzewać takiego malucha. W naszej sypialni, mamy wieszak w postaci drucianej ... powiedzmy 'pani'. Jak każda rzecz w naszym domu (oj napiszę o tym kiedyś) i wieszak musi stać tam, gdzie zawsze, zgodnie z Maksymalizacją naszego życia.
Co zarekomendował dziś, kiedy zauważył, że ją przesunęliśmy? 'Tata, obróć panią!'


niedziela, 22 listopada 2009

Chłopaki mają ...

Każdy 'posiadacz' małych dzieci wie, że są one nieocenionym źródłem inspiracji, wzruszających bon-motów i szczerej do bólu prawdy życiowej.

Cierpiąc nad ranem, kiedy małolat się budzi świeżutki do życia, powtarzam sobie: Kto rano wstaje...

Albo kiedy po raz tysięczny do znudzenia powtarzam 'Co się mówi, jak ciocia daje ci prezent? Co się mówi, jak chcesz, żebym puścił bajkę?'. Bo przecież, czym skorupka za młodu...

Jednak najważniejszego odkrycia ostatnich tygodni, a co za tym idzie wygłoszenia najprawdziwszego w dziejach ludzkości zdania, dokonał Maks. Otóż po wnikliwej obserwacji w łazience zmartwił się początkowo, że mama nie ma siusiaka. Nieszczęście nie trwało długo. Po pedagogicznej interwencji i krótkim wykładzie z anatomii Maks od dzisiaj wie i powtarza wszem i wobec: 'Chłopaki maja siusiaki'!

poniedziałek, 16 listopada 2009

Nie boimy burzi

Na pół weekendu zostaliśmy z Maksem sami. Strachu nie ma, bo tata jest doświadczonym, świadomym swojej roli, kochającym ojcem. Samotny bój tata stoczył w piątkowy wieczór. Powracającym problemem jest Maksiowy sen przerywany, zmącony, niespokojny i – co tu dużo mówić – upierdliwy dla współmieszkańców. Przy czym ostatnio najwięcej kłopotu jest z zasypianiem. Z powodu jakiejś burzy. Wyglądało to mniej więcej tak:

Godz. 19.55 – 20.15 kąpiel – bezproblemowo, kiedy temperatura wody spadnie poniżej 25 stopni, Maks sam prosi, żeby już wyjść.
20.15 – 20.25 – wycieranie, piżama, mycie zębów. Tradycyjnie skaczemy z Maksem na kanapie, bo łatwiej mu ubrać piżamkę w locie. Zęby myjemy różową pastą, potem niebieską, potem znów różową. Na szczęście płukanie z pluciem do wanny jest na tyle ciekawe, że nie sięgamy drugi raz po niebieską pastę.
20.25 – pada pytanie: ‘tata pocita bajke?’. Ponieważ Franklin leży pod ręką, zaczynam lekturę, spokojnym, monotonnym, usypiającym głosem.
20.40 – po skończeniu bajki, Maks – rześki jak nigdy – wyskakuje z łóżka, żeby zanieść Franklina do szafki mamy, bo tam kiedyś znalazł książeczkę.
20.41 – ‘tata pikrije?’
20.42 – ‘nie boimy burzi, nie boimy burzi i aji, nie boimy burzi’, czemu akompaniuje, waląc piętami po ścianie.
20.44 – ‘do nocnika!’ – tu tradycyjnie reaguję, bo nie po to uczyliśmy go załatwiać się jak człowiek, żeby teraz pozwolić mu lać do łóżka.
20.46 – ‘tata pikrije?’/ ‘Kładź sie na bok i śpij już’/ ‘pić’/ ‘Proszę, napij się. A teraz już śpij.’
20.48 – ‘tata usiądzie blisko? tata usiądzie na kanapie?’/ ‘Ciiii, tata jest obok, śpij synku’
20.51 – ‘do nocnika?’/ ‘przecież już sikałeś!’/ ‘do nocnikaaaa?’
20.52 – ‘tata pikrije? tata usiądzie na kanapie?’/ ‘nie, jestem obok, ciiii, dobranoc, zamykam drzwi’/ ‘nieeeeeeee, tata zostaw. Drzwi na ścianeeeee, buuuuuuu’
20.54 – 21.00 – ‘nie boimy burzi, nie boimy burzi i aji, nie boimy burzi’
21.01 – ‘tata pocita bajke?’/ Maks, do ciężkiej... kładź się, już czytałem książkę, jest późno, jest ciemno, wszystkie dzieci już śpią o tej porze’/ ‘dzisiaj jes temno...’
21.03 – 21.20 – ‘nie boimy burzi, nie boimy burzi’
21.21 – ‘do nocnikaaaaa?’

Zwarte piet (nl.)

piątek, 13 listopada 2009

Uwaga na uszy


Nie dalej jak w środę przed kąpielą potraktowaliśmy Maksa czuprynę maszynką. Zupełnie jak tata, Maks wyznaje zasadę, że na zimę włosy skracamy, bo pod czapką czaszka się grzeje. W żłobku pani zapytała, czy aby Maks nie wpadł pod kosiarkę.
Baaardzo zabawne, sama spróbuj coś lepiej wykosić na kręcącej się głowie. Poza tym uważam, że efekt końcowy jest mimo wszystko wręcz rewelacyjny, biorąc pod uwagę, że strzyżenie trwało 34 sekundy, po upływie których Maks zorientował się, że być może chcemy obciąć mu uszy...
A to że grzywkę ma postrzępioną. Nie czepiajmy się, naprawdę, nie czepiajmy.

niedziela, 8 listopada 2009

W drodze

Tydzień temu jechaliśmy do. Dziś wróciliśmy z. Jak w każdą podróż i w tę zabraliśmy koła ratunkowe na wypadek awarii z Maksem. Przede wszystkim zestaw płytowy. W dalekiej podróży Maks akceptuje jedynie 'Tik-Taka' i 'Akademię Pana Kleksa'. Po kolejnej podróży, uszami wychodzi dzik jest dziki, szczotka, pasta, kubek, ciepła woda, słoń zagra na fujarce, duchy łakomczuchy, zmora z telewizora, kaczka dziwaczka, a nawet księżyc, który raz odwiedził staw.
Dwie płyty nie starczają na długo. Tata zwalnia do 160km/h i pomaga mamie zainstalować odtwarzać dvd na wprost Maksa. W torbie przygotowane: 'Tomek i przyjaciele', 'Strażak Sam' i 'Reksio'.
Zaczynamy z grubej rury, wiadomo Tomek. Jest dobrze. W dwadzieścia minut na niemieckiej autostradzie o dobrej porze (bez korków) można przejechać grube kilkadziesiąt kilometrów. Potem mały zaczyna dyrygować: "pusimy osama? pusimy stażak sam?". Dobra, choć zmiana płyty to prawdziwa gimnastyka dla mamy - tata ciągle trzyma kierownicę.
Po 15km: "pusimy tomek i pijaciele?".
"Synku, przecież już oglądałeś Tomka, on musi sobie odpocząć. W sumie to poszedł spać, więc teraz oglądaj strażaka Sama."
"Nieeeee. Tomek obudził! Pusimy Tomek i pijaciele!!!"
"Niech będzie. Oglądaj."
2 minuty (5km) później: "pusimy leksia?"
"Puścimy później. Teraz oglądasz Tomka. Obejrzyj do końca i potem zmienimy płytę, ok?"
"Pusimy Leksiaaaaaaaaaaa!!!!".
Po zmianie dvd, w połowie pierwszego odcinka (jakieś 7-8 km bliżej celu): "pusimy stażak sam?".

Aby odwrócić jego uwagę od bajek mama wyciąga pitny jogurt. Maks pije łapczywie, ale kiedy rezygnuje w połowie i oddaje go do przodu, nie jesteśmy w stanie przejąć butelki na czas. Na szczęście siedząc za kierownicą, nie widać jogurtowej katastrofy na tylnim siedzieniu. Zresztą... przecież mydło wszystko umyje...