środa, 27 lutego 2008

Jak z bicza strzelił


Kończy się luty. Kończy się zima. Kończy się powoli urlop wychowawczy.

Te dwa miesiące z Maksem pozwoliły mi uświadomić sobie, że taki mały człowiek to wielka sprawa. Owszem, małe ma rączki, drobne paluszki, a talię można objąć dłońmi. Ale już apetyt ma ogromny. Widać to przy jedzeniu i parę godzin później. Z kolei nieskończona ochota na zabawę sieje postrach wśród wszystkich przedmiotów znajdujących się w jego zasięgu, bo nic i nikt nie chciałby wpaść w jego szpony i co gorsza - dziąsła.

Docieramy się powoli z Maksem. On wie, że tata musi obejrzeć newsy rano, w południe i pod wieczór; wtedy należy zająć się jakąś rybką, której można wyrwać płetwę, albo gazetą, z której można wyjadać nagłówki. Maks wie, że w sytuacji kryzysowej może na mnie liczyć, bo doczytam wiadomości w internecie, kiedy już pójdzie spać. Ja nauczyłem się, że kiedy jego buzia jest buraczkowa, to właśnie zużywa się kolejna pielucha; że do kaszki stosujemy metodę 3 na 1, a do zupki 4 na 1. Przy okazji, gorąco polecam tę efektywną technikę karmienia: pierwsza cyfra (np. 3 dla kaszki) wskazuje ilość podanych łyżeczek pokarmu, a jedynka to zgarnięcie z brody tego, co wypadło. I tak do końca posiłku.

Uwaga, w przypadku wystąpienia koloru buraczkowego, liczenie powtarzamy, kiedy buraczek ustąpi.

poniedziałek, 25 lutego 2008

Italiano vero


Na weekend przylecieli do nas Kasia i Diego (obywatel IT). Maks w swoim słowniku ma wiele słów włoskich, bo zanim jeszcze przyszedł na świat, chodził z mamą na włoski i ponoć zawsze reagował żywo na tutte le parole italiane. Nie można się dziwić, bo to język piękny i śpiewny.

Taka wizyta łączy się oczywiście ze wzmożoną aktywnością gastronomiczną, dla nas właściwie wcale nie świąteczną, bo na codzień prowadzimy dom pół włoski, w którym nigdy nie brakuje kawałka świeżego parmezanu, pomodori secchi, że o włoskim winie i makaronach nie wspomnę. Na dodatek mama pracuje, a tata gotuje i odkurza, choć w tym przypadku nie jestem do końca pewny, czy to typowo włoskie.

Chcemy, żeby Maks w przyszłości nie krzywił się na żadną kuchnię, wliczając włoską. Ponieważ na razie jego dieta nie przewiduje pokarmów dla dorosłych, dostarczamy strawy dla ducha. Raz dziennie oglądamy wiadomości na RAI1, a nowinki motoryzacyjne czerpiemy z miesięcznika Quattroruote. Na dodatek przeklinamy tylko po włosku, bo Diego nauczył kiedyś tatę paru zwrotów uważanych powszechnie za obelżywe w Italii. Ponieważ Maks najczęściej jeździ samochodem z tatą, zaznajomił się przede wszystkim z użytecznymi podczas jazdy zwrotami, które w wolnym tłumaczeniu na polski brzmią jak: „hej, człowieku nierozsądny, co do diaska robisz?”, „uciekaj stąd w trymiga, ty gapo” i tym podobnie. Przyznaję, za kierownicą jestem jak prawdziwy Italiano...

sobota, 23 lutego 2008

Buuuuu

Małe dzieci nie potrafią mówić. A muszą jakoś się porozumiewać ze społeczeństwem, dlatego płaczą w niebogłosy, by zwrócić na siebie uwagę, a społeczeństwo musi się domyślać, o co chodzi.


Nieraz maluch budzi społeczeństwo w środku nocy rycząc donośnie, bo inaczej mogliby nie usłyszeć. Większość matek, zakładając że jest głodny, przytyka go natychmiast do piersi, ale całkiem możliwe, że woła: „buuuuu, nie chcę mlekaaaaa, przecież jadłem 2 godziny temuuuuu, nie pamiętasz? Płaczę, bo mi się przyśniło, że za parę lat wyślecie mnie do szkoły. To prawda? Buuuuu...”.

Albo w ciągu dnia grymas i dąsanie, po którym mama lub tata zmienia pieluchę: „o, ale narobiłeś i było już niewygodnie, co?”. Na co (bardzo możliwe) maluch odpowiada: „nieeeeee, robię test pampersów. Ile litrów mogę wysikać bez zmiany, ileeeeee?”.

Od czterech dni Maks pochlipuje, o co ja mówię, porykuje wieczorami. Po kolacji śpi dwie godziny, po czym rozpoczyna koncert. Do tej pory nie udało nam się odkryć przyczyny. Mama przytula, kołysze, trochę to trwa. A byłoby prościej, gdyby mógł powiedzieć wprost, np.: „Buuuu... nie cierpię tych zielonych śpioszków." albo "Buuuu... kiedy mi wreszcie dacie poduszkę?”.

środa, 20 lutego 2008

Teoria spaceru 2


Przeczytałem gdzieś, że małe dziecko nie płacze z zimna. Instynktownie unika mazgajstwa, by nie tracić sił potrzebnych do utrzymania resztek ciepła. Zdębiałem, Maks nigdy mi nie powie, że mu zimno, a ja nie jestem w stanie określić, czy jego ubrania są wystarczająco ciepłe, bo gdybym je tylko przymierzył, to trzeba by było kupić nowe. Dlatego temperatura Maksa na spacerze to prawdziwa loteria. Trochę zimna nikomu zresztą nie zaszkodziło; ponoć z niższą temperaturą ciała żylibyśmy dłużej. Ale co nieco trzeba małemu ubrać. I z tego powodu najgorsza pora roku to zima.

Ryzykowne jest na przykład zakładanie rajstopek. Nauczyłem się już zwijać nogawkę przed nałożeniem na nogę, bo raz jakaś paskudna nitka o mało nie rozcięła skóry między palcami i Maks zrobił się purpurowy na buzi. Z reguły Maks chowa tę nogę, dla której mam przygotowaną nogawkę. Ewentualnie wymierza mi kopa w szczękę.

Dalej bluza - oby miała zamek. Maks nie lubi zakładania ubrań przez głowę. Oczywiście jedyna czysta dzisiaj, ma wąski jak rurka do napojów dekolt i żadnego zamka albo guzika. Pomagam sobie piosenką z repertuaru Czerwonych Gitar i groźną miną z wytrzeszczem oczu. Takie miny rozbawiają syna najszybciej, choć nie zawsze...

Czapka – koniecznie zawiązywana pod brodą, bo jak się kręci tak głową jak Maks, to długo by miejsca nie zagrzała.

Odzież wierzchnia – i tu nigdy nie wiadomo. Możliwości mamy dwie: 1) biały kombinezon, z którego Maks wyrasta z zastraszającym tempie (oby kwiecień plecień nie przeplatał zimy w tym roku) na temperaturę poniżej 5 stopni; 2) kurtka z kapturem dość mocno krępująca ruchy ramion na temperatury wyższe i/lub porę deszczową. Sprawdzam termometr: 4 na plusie, czyli kombinezon. Kiedy już cały zgrzany wyprowadzam wózek z domu, na dworze zaczyna padać. Wracamy. Trzeba będzie ubrać osłonkę i przebrać małego w kurtkę. Pot spływa mi po plecach i łydkach, dlatego jeszcze szybciej przebieram Maksa, nie znajdującego w ogóle zrozumienia dla tych kombinacji (stękanie). W międzyczasie dzwoni pomyłkowo telefon do jakiegoś Stefana. Wreszcie wychodzimy, a tam po deszczu ani śladu, świeci słonko. Wracamy zdjąć osłonkę i posmarować kremem buźkę. Wtedy właśnie Maks zaczyna - mocno sapiąc – robić popołudniową kupę. Rezygnujemy ze spaceru. Pooglądamy coś na Discovery...

poniedziałek, 18 lutego 2008

Literatura fachowa

Babcia twierdzi, że Maks rozwija się książkowo. Że łapie się za stopy, że obraca głowę w stronę dobiegającego hałasu, że podnosi pupę coraz wyżej, co jest wstępem do raczkowania. Jak ja bym o tym nie wiedział... Przecież czytam fachowe książki nt. wychowania i rozwoju dzieci. Dobrze jest poczytać, bo dzięki temu nie drżę o los Maksa, który podczas zabawy połyka obie stopy naraz.


Do tej lektury trzeba jednak dużo samozaparcia, bo każdy rozdział naszpikowany jest zwrotami typu: „jeśli będziesz ubierała...”, „powinnaś zwrócić uwagę...”, „mogłabyś podać dziecku...”. Jawna dyskryminacja ojców zajmujących się dziećmi. Nie bierze się pod uwagę, że mama może być w pracy, a tata trzyma dom w ryzach.

Dlatego też w wolnych chwilach przekładam tekst na ojciec-friendly. Są niestety fragmenty typowo matczyne: Powinnaś przed przystawieniem wycisnąć trochę mleka. (...) Zrób sobie ciepły okład na piersi. (...) Teraz możesz wycisnąć tyle mleka, żeby dziecko mogło uchwycić brodawkę wraz z otoczką... Nie ma wątpliwości, nie zawsze jestem w stanie przełożyć to na „tatusiowe”.

piątek, 15 lutego 2008

Rocky


Na pytanie, czy metal przewodzi ciepło odpowiadam: najprawdopodobniej nie tylko przewodzi, ale jeszcze dodatkowo podgrzewa. Mamy taką lampkę do czytania przy sofie, która już po trzech akapitach zaczyna świecić na czerwono, jak podkowy u kowala. To prawdziwy cud, że jeszcze nic nie spłonęło przez tę lampę. Prawie nic...

Prawa dłoń Maksa wygląda od środy jak rękawica bokserska w rozmiarze XS. Podczas wieczornej zabawy Maks zahaczył ręką o lampę. Dwa paluszki, wliczając wskazujący, zetknęły się z temperaturą grubo powyżej 36,6 C. Wyskoczyły wielkie bąble, było dużo krzyku i płaczu.

Podjęliśmy akcję ratunkową, której najważniejszym elementem była zimna woda z kranu. Sąsiedzi z naprzeciwka mają pokaźną apteczkę, a w niej maść na poparzenia; do tego fachowy opatrunek założony przez tatę i akcja zakończona. Zabrakło nam gazy i bandaży do zakneblowania wyjącego Maksa, który za nic w świecie nie rozumiał, że teraz już będzie tylko lepiej. Aż się okazało, nie pierwszy raz, że największe ukojenie dla mężczyzny to kobieca pierś.

środa, 13 lutego 2008

Maks ma kolegę


Jeżeli ktoś był w Nowym Jorku, nie zapomni tłumów przewalających się po chodnikach, milionów żółtych taksówek o gabarytach autobusów miejskich w Polsce, dudniącego hałasu miejskiego, który unosi się w górę po elewacji setek drapaczy chmur. Nie trzeba zresztą tam jechać, żeby to zobaczyć, bo co trzeci film amerykański zrobiono w NY.

Wybraliśmy się wczoraj z Maksem na małą wycieczkę do znajomych, którzy mają dwa psy i kilka rumaków. Mieszkają na drugim końcu kraju, czyli jakieś pół godziny spokojnej jazdy stąd. Tam i – co będę ściemniał – u nas też, wygląda zupełnie nie jak w Nowym Jorku. Wszyscy ludzie, których można tu spotkać w przeciągu godziny zmieściliby się w jednej windzie Empire State Building. Ale kiedy świeci słonko, człowiek ma wolne przedpołudnie i popołudnie, to kto by chciał przeciskać się przez dziki tłum ściskający hamburgery?

Maks polubił pieski, one jego też; zdziwił się, że to ktoś jemu oblizuje dłonie, a nie on komuś. Kiedy psy znikały z pola widzenia, kręcił głową, żeby tylko je znaleźć. Swojego nowego kolegę miał poznać po obiedzie, kiedy wyszliśmy na spacer. Niestety, Maks usnął w wózku i nie zdążył zaznajomić się z młodszym o parę tygodni Hamiltonem, który, jak zazdrośnie zauważyłem, już teraz ma pełne uzębienie i biega szybciej niż tata w najlepszych latach. Pozostaje mieć nadzieję, że jak się spotkają w szkole, to Maks nadrobi zaległości.

niedziela, 10 lutego 2008

Ta ostatnia niedziela

Ale piękna wiosna zawitała. Niebo błękitem się chwali, słońce zuchwale grzeje, a wiatr schował się za górką. Prognoza pogody na najbliższe dni nie przewiduje zmian, więc pod koniec tygodnia Maks się opali. Zwłaszcza kiedy przyleci babcia – teściowa mamy Maksa, która go przeciągnie po okolicy. Sprawdziliśmy nasz kalendarz i okazało się, że to ostatni weekend, kiedy jesteśmy w domu sami w ciągu najbliższych 3 miesięcy. Potem albo ktoś u nas, albo my gdzieś w rozjazdach. Postanowiliśmy to wykorzystać i rodzinnie spędzić ten czas. Pełny relaks, długie posiłki, kawka, winko, wspólne rozpakowywanie zmywarki.

Maks też chciał uczcić tę niezwykłą okazję i postanowił wygrać w konkursie „Największy maruda we wsi”. Człowiek by mu nieba przychylił, a ten jak stare kalesony, krzywi się, wyje, robi tę swoją słodką podkówkę, gniewnie potrząsa głową i grozi małymi piąstkami. W przerwach uśmiecha się tylko po to, żeby nie można go było z czystym sumieniem udusić. Spryciula. W piątek w nocy, kiedy się wyjątkowo rzucał, myśleliśmy, że tęskni za Szwedką. W sobotę i niedzielę nasz spokojny zazwyczaj syn przeszedł samego siebie. Poszedłby jeszcze dalej, ale ma dopiero 7 miesięcy. Aaaa, właśnie, w niedzielę stuknęło mu 7/12 roku. Sto lat!

Z ulgą zobaczyliśmy, że ostatecznie padł; wymęczony, rozżalony. I trochę szkoda, bo właśnie wieczorem widzieliśmy w telewizji idealny pomysł na fetowanie urodzin dzieci i młodzieży. Do butelki z colą trzeba wrzucić parę mentosów i zakręcić. Taka butelka po chwili leci jak rakieta w górę na kilkanaście metrów. Latem poćwiczymy strzelanie spod domu do ogródka po drugiej stronie. Dam głowę, że jak postrzelamy, to nie będzie marudził.

piątek, 8 lutego 2008

Teoria spaceru


Starzy górale wiedzą, że dzieci powinny latać po podwórku i wdychać świeże powietrze. Lasów i pagórków nie brakuje w naszej okolicy, dlatego codziennie jesteśmy na dworze. Podejrzewam, że górale wyganiają dzieci, by w domu szkód nie było, natomiast Maks po prostu potrzebuje spaceru jak ryba wody. To najważniejsza część dnia, którą – jeśli wszystko idzie po myśli taty – syn przesypia niemal w całości.

Mamy dość wyraźnie określone ramy czasowe – między jednym posiłkiem, a drugim; środek lokomocji – sportowo-crossowy wózek z 3 dużymi kołami; zasięg – okolica w promieniu 5 kilometrów, żeby zawsze można było wrócić w przeciągu godziny (choć tata w kryzysowej sytuacji przekroczyłby dozwolone 50km/h w terenie zabudowanym). Sprzęt do zmiany pieluch nie jest potrzebny, bo przyjmujemy, że jeśli Maks zapełnia pieluchę na spacerze, to nie po to, żeby wystawiać mokry tyłek na zimowe powietrze. Nasz zestaw awaryjny to smoczek. Rzadko w użyciu, ale kiedy Maks jest mocno wkurzony i wdycha za dużo powietrza, to trzeba mieć czym zatkać buzię.

Zanim wychodzimy, mama smsuje: „Zimno jak ...” albo „Ale dzisiaj p...” i radzi „Weź drugi kocyk”, „Ubierz mu grubszy sweterek”. Typowa matczyna troska zderza się z typowym ojcowskim brakiem rozsądku, gdy idzie o ubiór dziecka. No bo przecież każdy ojciec wygoniłby na dwór pierworodnego w samej pieluszce, z mokrą głową i na boso.
(cdn)


PS. Z kronikarskiego obowiązku odnotuję, iż Nadja wyjechała rano, a Maks znowu puścił do niej oko.

środa, 6 lutego 2008

Potop szwedzki



Nadja zamieszkała u nas na tydzień. Normalnie mieszka w Sztokholmie, ale od czasu do czasu pracuje tutaj i przenocowujemy ją w tym miesiącu. Jeździ do pracy razem z mamą, więc w Maksa i moim rozkładzie dnia nie zmienia to nic. Baby do roboty, a chłopy w domu. Super. Jak każda Szwedka czuje się w każdym domu jak u siebie, bo niech w pierś się uderzy ten, kto nie ma przynajmniej 323 produktów z IKEA. Szafki, stoliki, pufy, podstawki, kubki, szklanki, garnki, sztućce, szczotki do wc, pudła tekturowe, pokrowce na marynarki, wieszaki, lampki z 20W żarówkami, przy których można oślepnąć, kończąc na krótkim ołówku, którym nie da się pisać, ale dają za darmo.

Oczywiście Maks się zorientował, że nie jesteśmy sami. Nie żeby powstrzymywał się od typowych numerów typu bączki lub plucie, ale dostrzega kogoś nowego, szybciej przebiera nóżkami; uśmiecha się zalotnie, choć Nadja ma już narzeczonego. Na dodatek słyszy, że rozmawiamy po angielsku i jest nieco zaniepokojny. Co innego, kiedy Nadja bawi się z Maksem i mówi do niego po szwedzku. Maks zdaje się rozumieć doskonale, co mówi nowa ciocia, bo ma taką minę, jak wtedy, kiedy oglądamy TVN24.


I nie powinno to nikogo dziwić, bo przecież szwedzki to prawie jak polski. Na przykład HEJ – znaczy „cześć/hej”, albo KOMPOTT – oczywiście „kompot”. Albo TACK – brzmi swojsko jak „tak” – choć oznacza „dziękuję” – słowo mimo wszystko używane w języku polskim. A to, że KNÄCKEBRÖD oznacza „pieczywo chrupkie”..., cóż... w każdym języku są jakieś wyjątki.

poniedziałek, 4 lutego 2008

Z zegarkiem w ręku


Większość osób z mojego pokolenia nauczyło się używać zegarka gdzieś na wiosnę w drugiej klasie podstawówki. Każdy dostał wtedy zegarek na komunię i mógł po paru dniach informować wszystkich sąsiadów o mijającym czasie z dokładnością do dziesiętnej sekundy. Chyba jako jedyny w mojej klasie dostałem zegarek wskazówkowy, ale długo mi nie posłużył. Razem z kolegą z podwórka bawiliśmy się w czasówkę Wyścigu Pokoju i na tym samym rowerze każdy musiał objechać cały park. Po moim okrążeniu, które wg kolegi przejechałem w aż 144 minuty, wskazówki zegarka rozhuśtały się jak małpy w dżungli.


Od tamtej pory nawet wskazówkowe zegarki produkuje się ze stoperem i ja sobie to chwalę, bo dokładne odmierzanie czasu przydaje się przy wychowaniu małych dzieci. Liczę sekundy i minuty, gdy jestem z Maksem, co pozwala mi ocenić, kiedy będzie głodny, czy jest marudny, bo już powininen spać i tak dalej. Prowadzę dokładne zapiski i mogę w każdej chwili porównać czasy spożycia zupki w środę i w sobotę (2 minuty i 14 sekund krócej w tygodniu), przygotowania kaszki we wtorek (8 i pół minuty z podgrzaniem wody i deserku, który dodaję), zmiany pieluszki (od 10 do 50 sekund – zależnie od zużycia) albo obrótu z plecków na brzuch (1,12 sek).


Ponadto wiem, że z soboty na niedzielę spał (możecie nie uwierzyć w ten rekord) od 20:30 do 8:14; że najdłuższy pisk przy śniadaniu trwał 7 sekund; że najlepsze (naprawdę) w moim życiu tiramisu, które przywiozła Elena, napoczęliśmy o 15:06; i że minęła się w drzwiach z Nadją, która wprowadziła się do nas na tydzień dokładnie o 16:13. Czy będzie to tydzień, będę mógł powiedzieć po dokładnym zmierzeniu czasu.
Dokładnie po 6 miesiącach, 24 dniach i 19 godzinach i 41 minutach od narodzin Maksa doszedłem do wniosku, że jeśli powiedzenie „jaki ojciec - taki syn” jest prawdziwe, to Maks nigdy nie dostanie ode mnie zegarka. Jeszcze by mi przychodził w nocy powiedzieć, że zasnąłem 3,5 godziny temu, albo że wschód słońca już za 46 minut. To ja dziękuję...

sobota, 2 lutego 2008

Postępy


Większość rodziców słyszy zewsząd pytania o rozwój pociechy. Czy już raczkuje? Czy lubi zupki? Czy kupy mocno śmierdzą? Czy liczy do stu po fińsku? Nie inaczej jest w naszym przypadku. Zarówno mama jak i ja musimy często opowiadać – bez nachalnego zachęcania zresztą – co też nowego Maks zrobił. W ciągu ostatniego miesiąca zauważyłem wiele postępów.

PŁACZ – Maksowi udało się w pełni rozwinąć płuca i jeśli trzeba potrafi ryknąć tak, że ani telewizja i radio włączone na cały regulator nie są w stanie go zagłuszyć. Musiałbym spróbować z traktorem, ale nie dość, że pewnie sporo by kosztował, to trudno by go było postawić w naszym ogródku.

WŁASNOŚĆ – Maks już teraz posiada więcej niż mógłby unieść. Ubranka, zabawki, łóżeczko, wózek trójkołowy, pół spiżarki słoików. Ostatnio w kąpieli odkrył żółwia z termometrem. I jak już go złapał, to nie chciał oddać. „Żółw też jest twój” – zapewniłem; musieliśmy go położyć spać razem z nowym nabytkiem.

SPRAWNOŚĆ FIZYCZNA – chętnie siada, na razie z pomocą, ale kiwa się tak, że robi mu się niedobrze. Nie warto tego ćwiczyć bezpośrednio po posiłku.

SZACUNEK dla ojca – najczęściej okazywany podczas obiadu. Maks koniecznie chce ze mną wtedy rozmawiać i pluje mi w twarz słodką kaszką.

KULTURA OSOBISTA – wbrew przyjętym w naszym domu zwyczajom Maks puszcza bąki przy jedzeniu. Najczęściej są to głośne, kilkusekundowe serie. Na razie nie daje się przekonać, że to nieeleganckie. Ale i tu odnotujemy kiedyś postęp.